Όλη η αλήθεια για το πολυτεχνείο του 1973

Εκείνη την εποχή σπουδαστής σε νυχτερινό γυμνάσιο, εγκλωβιστήκαμε το βράδυ της 17^ης Νοεμβρίου μέσα στο σχολείο λόγο του ότι ΚΚΕδες μας επιτίθονταν με καδρόνια και πέτρες, το γιατί δεν το είχαμε καταλάβει τότε, αλλά σήμερα ξέρω ότι απλός ήταν αντίθετοι σε όλο αυτό το ξέσπασμα. την επίθεση την έκαναν σε εμάς για προβοκάτσια ώστε να πουν αργότερα ότι επιτέθηκε στο σχολείο η χούντα. αυτά τα έμαθα μεταγενέστερα αφού είμαι γέννημα θρέμμα Αμπελοκηπιότης και εδώ όλοι είμαστε γνωστοί. Μια από αυτές τις πέτρες είχε σπάσει και τον αστράγαλο μου. Με φρυχτούς πόνους και τρέχοντας αναγκαστικά να ξεφύγω από τους κουκουλοφόρους με τα κόκκινα, έφτασα στο σπίτι μου όπου οι γονείς μου αφού δεν μπορούσαν να με πάνε σε νοσοκομείο έκαναν μια πρόχειρη ακινησία στο πόδι μου.

Από τότε ακούω για ΚΚΕ και βγάζω σπυριά. Τέλος πάντων. Ζώντας τις καταστάσεις εκείνη την ημέρα άκουγα και έβλεπα οπότε έχω την δικια μου άποψη για το θέμα.

Αν με ρωτούσατε αν θα πρέπει να το γιορτάζουμε, θα σας απαντούσα θα πρέπει να θρηνούμε.

Βρίσκοντας λοιπόν υλικό σκέφτηκα να σας το παραθέσω και εσείς να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

Θέλω όμως να δηλώσω και κάτι. Η εποχή του πολυτεχνείου με έκανε να μάθω ένα πράγμα και το περνώ και στα παιδιά μου αλλά και όπου μπορώ.

Μην εκφέρεις γνώμη για κάτι που δεν έχεις δει με τα μάτια σου. Η προπαγάνδα καραδοκεί στην γωνία.

Σκεφτείτε εμείς να μιλούσαμε τότε, με τόση ευκολία για τον πόλεμο του 40^α. ίδια χρόνια είχαν περάσει και τότε.

Φανταστείτε να λέγαμε ότι δεν σκοτώθηκαν πολλοί η ότι σκοτώθηκαν εκτός μάχης.

Θα μας έστελναν στα κάτεργα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Από την σελίδα defencenet.gr ανεβάζω το παρακάτω άρθρο. Το θυμάμαι το περιστατικό και μάλιστα το είχαν κάνει σημαία προπαγάνδας κατά των χουντικών τότε κάτι σαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο σήμερα κατά των αστυνομικών.

 

To φιάσκο με την «Ηλένια, το κορίτσι που σκότωσε η χούντα» στο Πολυτεχνείο του 1973

Την πρώτη επέτειο του «Πολυτεχνείου», το 1974. ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων «νεκρών» (σύγχρονων και παλαιότερων, μια και είχαν βάλει φωτογραφίες σκοτωμένων του 1944, του 1950 κλπ) που γέμισαν το πολυπαθές κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας όμορφης κοπέλας.

Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής συγκιτνητικά λόγια:

«Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».

Το «δράμα» το πήραν οι εφημερίδες της εποχής, μία από αυτές δε – η «Αυγή»- έγραψε κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο: «ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ» και τον υπότιτλο: «Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρη οπό σφαίρα. Τι απόγινε», λέει:

Το σκίτσο της μικρής κοπέλας με το τραγικό ερώτημα κρεμόταν από τα κλαδιά της ελίτσας που φυτεύτηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αργότερα τοποθετήθηκε κι αλλού, κι αλλού, ανάμεσα στα λουλούδια. Με το ίδιο πάντα ερώτημα «Τι απόγινες».

Ολότελα τυχαία χθες βρεθήκαμε δίπλα σε ένα αγόρι κι από εκεί ξεκινάει μια ακόμα τραγωδία όπως την αφηγείται το ίδιο:»Ήμασταν μαζί με την Ηλένια μέσα στο Πολυτεχνείο. Μετά την εισβολή, βγήκαμε δίπλα δίπλα οπό την έξοδο της Στουρνάρη. Ένας οπλισμένος τη σημάδεψε εν ψυχρώ και οι σφαίρες τη βρήκαν στην πλάτη. Ακούμπησε πάνω μου βγάζοντας αίμα από το στόμα κι έπειτα έπεσε. Με συλλάμβανε και στην Ασφάλεια μου πήραν το πουλόβερ μου που ήταν κόκκινο από το αίμα της. Δεν τους μίλησα καθόλου για την Ηλένια, για να την προφυλάξω, αν ζούσε… Όταν με άφησαν, το Φλεβάρη του ’74. πήγα στο Χαλάνδρι όπου έμενε με την οικογένεια της. Μα οι γονείς της με τον μικρότερο αδερφό της είχαν εξαφανιστεί και στο σπίτι έμεναν άγνωστοι. Όσο κι αν ρώτησα δεν ήξεραν τίποτα. Ούτε κι από το σχολείο της. Το Αμερικανικό Κολέγιο Αγ. Παρασκευής, έβγαλα άκρη. Ίσως οι γονείς της φοβήθηκαν για το δεύτερο παιδί τους κι εξαφανίστηκαν. Όλα αυτά δεν τα κατέθεσα στον κ. Τσεβά. γιατί φοβόμουν.»

Ο νεαρός σπουδαστής εγκατέλειψε αυτές τις μέρες τα μαθήματα του, τοποθέτησε, όπου νόμιζε καλύτερα στο χώρο του Πολυτεχνείου, ένα σκίτσο της φτιαγμένο πριν το γεγονότα, προσθέτοντας την αγωνία του: «Τι απόγινε:». Το όνομα του νέου είναι Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής».

Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της «δολοφονημένης» Ηλένιας – στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονυπέτησαν δακρυσμένοι – ήταν παρμένο από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας «ΜΠΡΕΚ» και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου «VOGUE» (το σκίτσο της διαφημίσεως το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νίκολας Ήγκον και ως μοντέλο ποζάρησε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ, διάσημο φωτομοντέλο της εποχής, που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο).

Aριστερά είναι η φωτό του Πολυτεχνείου και δεξιά η διαφήμιση.

Μετά τη διαπίστωση της απάτης, ασκήθηκε δίωξη κατά του Ηλιόπουλου για απάτη από το όνομα του φαίνεται «γέννησε» την Ηλένια και καταδικάστηκε στις 18/2/75 σε φυλάκιση οκτώ μηνών.

Πάντως, μπορεί να καταδικάστηκε, αλλά η απάτη είχε κερδίσει: Το όνομα της Ηλένιας εκφωνήθηκε πρώτο στον πίνακα των νεκρών του Πολυτεχνείου και σε αυτήν, κατατέθηκαν τα περισσότερα στεφάνια, με πρώτο και καλύτερο εκείνο της Ιωάννας Τσάτσου -συζύγου του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας- η οποία μάλιστα, γονάτισε μπροστά, στο σκίτσο και δάκρυσε.

defencenet.gr

 

Το επόμενο είναι ένα video. Έχει τίτλο  «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ-το απαγορευμενο video(Αυτα που δεν θα σας πουν)»

Advertisements